sted

powiem dobranoc pustce która mogłaby być tobą ja i tak zawsze byłam niewidzialna kiedy jesteś w pobliżu nawet moje słowa nie należą do mnie będę szła szara do przezroczystości znów nie dostrzeżesz miniesz mnie wpatrzony w pustkę która mogłaby być mną

gdzieś za tą ścianą jest świat realny i czas płynie tam normalnie tu wszystko jest leciutką grą mieniącą się bańką w której nie ma nic więc uśmiecham się jak na karuzeli patrzę jak ona zapala w tobie światło krzesam w sobie mały promyczek i mogłabym uchodzić za szczęśliwą gdyby nie pomięte marzenia leżące u moich stóp

czasem chciałabym być płynna móc ukryć się między płytkami chodnika albo spokojnie wsiąknąć w ziemię ciecz nie ma części ciała ból rozlewa się po niej całej rozpływa się ciecz nie może czuć chłodu i nie można jej zranić nie ma żył w których może płynąć krew gdybym była płynna mogłabym płynąć twoją drogą myślałbyś że nie wiesz o mnie a ja bym była tuż obok wśród innych strumyczków cieczy mogłabym też z n

to wydawało się proste zwyczajna katastrofa wszystko utonęło w trzepocie myśli czerwień zalała mi oczy i tylko chciałam opisać jak zawsze od wieków moje nieszczęście ma dwie ręce głowę i oczy które są... ale to nie tak piekło rumieńców to tylko preludium wiedza i wiara uszły daleko myśli krążą po zamkniętym torze uczucia są zawile proste logika przegrała z jednym wspomnieniem aksamitna zagadka wstęga moebiusa

minął ten dzień w miasteczku zbyt małym by mapy je mogły spamiętać ulice jeszcze pachną szczęściem i dumą kamienice się duszą w lamentach na niewysłanych kartkach plastikowych serduszkach jak krew lśnią łzy zapomnianych zabrakło odwagi i spłoną słowa eliksiry dla oczu kochanych innym zupełnie zakątku miasteczka ona zamyka oczy-nie patrzy na swoją dłoń w jego ręce umiecha się a po skroni skrada się łza starczy że on kocha czego chcesz głupia więcej dla umierających

zamiast miłości jest system nagród i kar oni nie chcą mnie rozumieć tylko wytresować zamiast mądrości są liczby i wzory oni nie chcą mnie nauczyć tylko otępić zamiast czułości jest gadanie gadanie on nie chce właśnie mnie tylko dowolnej dziewczyny zamiast szczerości są pazury pozory oni nie chcą przyjaźni tylko boją się ciszy zmiast spokoju są pytania bez końca ja nie chcę żalu tylko nie mogę zasnąć

żyję będąc najbardziej jak mogę sobą w najlepszym dla mnie czasie i miejscu mając kilka własnych nocy i dni zmeniając się w stałym świecie trwając w tym zmiennym obserwując spadanie własnych łez i spadanie łez przyjaciół unosząc się we właściwej sobie muzyce to pięknie rodzić się wciąż na nowo

Nawet bym nie pomyślała Że to jesteś właśnie ty Że to ciebie wskaże mój kompas Szliśmy długo daleko przed siebie Drażnił mnie twój uśmiech bez słowa Wszystko samo się potoczyło Wiatr wiosny zmiótł liście Z cichej drogi do Emaus

Każdy chce zmiany na lepsze Otrzymałam może nie szczęcie Ale głęboki spokój Ta rana na piersi już zarosła I jestem już stracona dla mojego świata Gotowa do lotu Adresaci odesłali miłość ode mnie I jeszcze musiałam prosić o wybaczenie Spętana białą flagą jak bandażem Może to nie jest szczęście Ale już nie muszę za nikim tęsknić Wszystkie marzenia są bardzo daleko

Teraz żyjemy sobie cudownie spokojnie On nie wchodzi w drogę mnie A ja jemu. Herbata nie jest tym co dawniej.